پس از پایان ماجرای عاشورای سال 61 هجری قمری و شهادت سید و سالار شهیدان ؛ حضرت امام حسین بن علی (ع) و یاران باوفای آن حضرت، عمر بن سعد، فرمانده سپاهیان عبیداله بن زیاد، در روز یازدهم محرم، اجساد كشته های سپاه خویش را شناسایی و گردآوری كرد و آنان را دفن نمود و در حالی كه بدن های مطهر و قطعه قطعه كشته های اهل بیت (ع) و بدن مقدس امام حسین (ع) و سایر شهیدان و یاران باوفایشان، به صورت بسيار جگر خراشي بر زمین مانده بود، كربلا را به قصد كوفه ترك كرد ، حال آنکه کسي جرأت نمي کرد این اجساد پاک را دفن کند.
پیكرهای مطهر شهدای كربلا ( پس از واقعه عاشورای سال 61 هجری قمری ) سه روز بر روی زمین ماند تا این كه در پايان روز دوازدهم ( شب سيزدهم ) محرم، زنان قبيله بني اسد ( نام تيره‏اي از قبايل عرب، از فرزندان اسد بن خزيمه بن مدرکه ) که در " غاضریه " در نزدیكی كربلا چادر زده و سکونت داشتند و از كشته شدن امام حسین (ع) و یارانش به دست سپاه حكومتی امویان مطلع گردیده بودند، ضمن گذر بر ميدان جنگ و دیدن اجساد شهداء ، تحت تأثير قرار گرفته، مردان خود را خبر و مورد شماتت قرار داده و آنان را به انجام دفن اين عزيزان ترغيب نمودند.
زنان این قبیله، ابتداء خود بيل و کلنگ به دست گرفته ، به طرف قتلگاه کربلا روان شدند. پس ازمدتي وجدان مردان بني اسد بيدار گشت و به خود آمدند و به دنبال آن ؛ گروهي از مردان قبیله بنی اسد برای خاكسپاری شهداء ، وارد زمین كربلا شده ولي چون بدن ها پاره پاره بود، بدنها را نمي شناختند و در حالت تحير و ترديد باقي ماندند.
در اين هنگام حضرت امام علی ابن الحسین ؛ زین العابدین (ع)، به صورت ناشناس ، جهت تشخیص و تدفین شهدای كربلا، مخصوصاً دفن پدر معصومش؛ حضرت امام حسین (ع) به حكم این ‌كه « امام را جز امام كسی تغسیل و تكفین و تدفین نمی‌كند. » از راه اعجاز از كوفه و زندان ابن زیاد به كربلا آمد، ضمن حضور در جمع آنان، پیكرهای مطهر شهدا را ، يکي يکي به بني اسد معرفي کرده و آنها بدن ها را دفن مي کردند.
بنی‌اسد در آغاز مراسم تدفین، با دیدن سوار کار (  همان امام سجاد (ع) ) از ترس خود را پنهان كردند ، اما بعد از شناختن سوار، همه دور امام (ع) جمع شدند، تسلیت و تعزیت گفتند.  
چون امام سجاد(ع) آمد، بنی اسد را دید که کنار کشتگان گرد آمده‌اند و سرگردانند؛ نمی‌دانند چه کنند و کشته‌ها را نمی‌شناسند، چون بین بدن‌ها و سرهای مقدس جدایی انداخته بودند و گاهی از بستگان آنان می‌پرسیدند. امام (ع) به آنان خبر داد که برای دفن این اجساد پاک آمده است. سپس شهدای بنی‌‌هاشم و انصار و اصحاب را با نام و مشخصات معرفی و بر آنان نماز خواندند، ناله و شیون برخاست و اشک‌ها جاری شد و زنان بنی اسد مو پریشان کردند و سیلی به صورت زدند و بلند گریه کردند.
خود آن حضرت (ع) به گودال قتلگاه رفت ، با پیکر پاک پدر (ع) معانقه فرمود، صورت به رگ‌های بریده اش نهاد و گریه‌های زیادی كرد. بر بدن مطهرش نماز گذارد ، آنگاه چند قدم عقب‌تر، کمی از خاک‌ها را با دست خود كنار زد، قبر و لحدی حاضر و آماده و صندوقی شکافته نمایان شد، حضرت (ع) دستان خود را زیر کمر پیكر پدر شهیدش ؛ حضرت سیدالشهداء (ع) گشود و فرمود: " بسم الله و بالله و على ملّة رسول الله، صدق الله و رسوله،‌ ماشاء و لا حول و لا قوة إلاّ بالله العظیم ". امام به تنهایی و بی آنکه بنی اسد در این کار همراهی‌اش کنند ، پیکر مطهر را وارد قبر کرد و به آنان فرمود :" همراه من کسی هست که یاری می‌کند. ". آنگاه امام حسین (ع) را در این قبر ، دفن فرمود و چون آن حضرت (ع) را در قبر نهاد، ‌صورت بر آن رگ‌های بریده گذاشت و فرمود : " خوشا سرزمینی که پیکر پاک تو را در بر گرفت! دنیا پس از تو تاریک است و آخرت با فروغ جمالت روشن است. اما شبِ بیداری و غم است و اندوهگین همیشگی، تا آنکه خداوند برای خاندان تو سرای آخرت را برگزیند که تو در آنی. سلام و رحمت و برکات الهی بر تو باد از من، ای فرزند رسول خدا! " و بعد از هموار كردن قبر شریف ، بر روی آن نوشت: « هذا قبر الحسين بن علي بن ابي طالب الّذي قتلوه عطشاناً غريباً »؛ « این قبر حسین بن علی بن ابی طالب است که او را با لب تشنه و غریبانه شهید کردند. "آن گاه به طرف پیکر مطهر عمویش ؛ حضرت قمر بنی هاشم، عباس بن علي (ع) در نزدیکی نهر علقمه و شریعه فرات ( در راه غاضريّه ، همان محلي كه به شهادت رسيد و اكنون قبر مقدس اوست. ) رفت و او را در همان حال دید که فرشتگان آسمان‌ها را دهشت زده و حوریان بهشتی را گریان ساخته بود. خود را روی بدن مقدس او انداخت و رگ‌های بریده‌اش را می‌بوسید و می فرمود: " پس از تو خاک بر سر دنیا! ای قمر بنی‌هاشم! از من سلام بر تو باد، ای شهید خدایی! رحمت و برکات الهی بر تو باد! " برای او نیز ، قبری گشود و به تنهایی ، آن بزرگوار را نیز وارد قبر کرد، همان گونه که برای پدرش کرد و به بنی اسد فرمود: با من کسانی‌اند که یاری‌ام می‌کنند.
برای بنی اسد مجالی گذاشت تا در دفن شهدای دیگر مشارکت کنند، دو جا برای آنان تعیین کرد و فرمود : دو گودال کندند؛ در اوّلی بنی‌هاشم را و در دیگری اصحاب را قرار دادند.
حضرت علی اكبر (ع) را نیز پائین پای حضرت امام حسین (ع) به خاك سپردند، بنابراین نزديك‌ترين شهيدان به حضرت امام حسين (ع) ، فرزندش حضرت علي اكبر (ع) در پايين پاي آن بزرگوار است.
همینطور بقیه شهدای كربلا را پائین پای حضرت(ع) دفن نمودند. اما حر بن یزید ریاحی را ( به درخواست مادرش ) به قبیله‌اش ؛ جایی که هم اینک قبر اوست، بردند.
ابن شهر آشوب و مسعودی می گویند : " برای بسیاری از آنها قبرهای آماده یافتند و مرغان سفیدی بر گرد آنان دیدند. "* حضور امام سجاد (ع) در جریان خاكسپاری شهداء در كربلا و قتلگاه، بواسطه قدرت خاصه و اعجازی كه خدا برای امامان معصوم (ع) و از جمله امام سجاد (ع)، در چنین موردی لازم است ؛ چرا ‌كه اولاً طایفه بنی اسد برای شناسایی پیكرهای بی سر شهیدان كربلا و بدن‌هایی كه بر اثر تاخت و تاز سمّ اسبان دشمن و نیز شمشیر و نیزه‌ها، متلاشی گردیده، سخت حیران و سرگردان بودند و به خاطر ترس از بقایای احتمالی سپاه دشمن، شتاب در امر دفن داشتند و با گریه و زاری از همدیگر می‌پرسیدند و هیچ كدام هم واقعاً نمی‌شناختند. در ثانی، امام معصوم را جز امام نباید كفن و دفن كند.

* حضرت امام ‌‌رضا (ع) در مناظره خود با پسر ابوحمزه فرمود: " به من بگو ؛ آیا حسین بن علی ( علیهما السلام ) امام بود؟ گفت : آری. فرمود: پس چه كسی امر دفن او را به عهده گرفت؟ گفت: علی بن الحسین (ع). امام (ع) فرمود: علی بن الحسین (ع) كجا بود؟، گفت: در كوفه، نزد پسر زیاد زندانی بود، اما بدون این كه آنها با خبر شوند به كربلا آمد و امر دفن پدر را سپری كرد و سپس به زندان برگشت. بدین گونه، بدن مطهر اباعبدالله الحسین (ع) را در همین مكانی كه اكنون معروف است، دفن كرده و فرزند رشیدش حضرت علی اكبر (ع) را در پایین پای پدر به خاك سپردند و برای سایر شهیدان در پایین قبر امام حسین (ع)، قبر بزرگی حفر و همگی را در آن جا دفن نمودند. غیر از بدن های مطهر حضرت عباس بن علی(ع)، حبیب بن مظاهر و حرّ بن یزید ریاحی كه هر یك را در مكانی دیگر به خاك سپردند. امام رضا (ع) فرمود: كسی كه علی بن الحسین را قدرت داد كه به كربلا بیاید، پدرش را دفن كند و برگردد، مرا نیز می‌تواند به بغداد ببرد تا پدرم را كفن و دفن كنم، در حالیكه نه در زندان هستم و نه در اسارت. "

* قبيله بنی اسد، نام تيره‏اي از قبايل عرب، از فرزندان اسد بن خزيمه بن مدرکه است که در " غاضریه " در نزدیكی كربلا چادر زده و سکونت داشتند. اين قبيله که از قبايل سلحشور عرب محسوب مي‏گردند، در سال 19 هجري از بلاد حجاز به عراق رفته، در کوفه و غاضريه از نواحي کربلا سکونت‏کردند. هنگام بناي کوفه، اين قبيله محله‏ خاصي را در جنوب مسجد کوفه به خويش اختصاص دادند. در سال 36 هجري در جنگ‏جمل، با امام علي‏ (ع) بيعت کردند و در کنار آن حضرت جنگيدند. این قبیله ، ‏توفيق و افتخار دفن پيکر مطهر حضرت سيد الشهداء (ع) و انصار آن حضرت را پس از واقعه کربلا در سال 61 هجری قمری داشتند. اين فداکاري سبب شهرت آنان شد و از آن پس، شيعيان به نظر احترام و محبت به قبيله بني اسد مي‏نگرند. جمعي از اصحاب، علماء ، شعراء و زعماي اماميه از اين قبيله برخاسته‏اند. برخي از همسران پيامبر اکرم‏ (ص) نيز از همين قبيله بوده‏اند. قبیله بنی اسد ، در قيام عاشورای در سال 61 هجری به سه دسته تقسيم شدند: موافق با حضرت ( حبيب بن مظاهر،انس‏بن حرث،مسلم بن عوسجه،قيس بن مسهر، موقع بن ثمامه و عمرو بن خالد صيداوي ازسران موافق ) ، مخالف (حرملة بن کاهل اسدي ؛ قاتل حضرت علی اصغر(ع) ؛ طفل شير خوار، از سران مخالف ) و بي‏طرف ( گروهی که پس از روز عاشورا و شهادت امام حسين (ع) و یارانشان، برای دفن شهدای کربلا اقدام نمودند. ).

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: