نماز خوف امام حسين (علیه السلام )
در روز عاشورا شنيده ايد و مى دانيد كه كشتارها اغلب بعد از ظهر صورت گرفت يعنى تا ظهر عاشورا غالب صحابه ابا عبدالله و تمام بنى هاشم و خود اباعبدالله كه بعد از همه شهيد شدند، زنده بودند، فقط در حدود سى نفر از اصحاب ابا عبدالله در يك جريان تير اندازى كه بوسيله دشمن انجام شد، قبل از ظهر به خاك افتادند و شهيد شدند، و الا باقى ديگر تا ظهر عاشورا در قيد حيات بودند.
مردى از اصحاب ابا عبدالله يك وقت متوجه شد كه الان اول ظهر است ، آمد عرض كرد: يا ابا عبدالله ! وقت نماز است . و ما دلمان مى خواهد براى آخرين بار نماز جماعتى با شما بخوانيم .
ابا عبدالله نگاهى كرد، تصديق كرد كه وقت نماز است .مى گويند اين جمله را فرمود: ذكرت الصلوه يا: ذكرت الصلوه اگر ذكرت باشد، يعنى نماز به يادت افتاد. اگر ذكرت باشد يعنى نماز ره به ياد ما آورى . ذكرت الصلوه جعلك الله من المصلين ؛ نماز را ياد كردى ، خدا تو را از نمازگزاران قرار بدهد.
مردى كه سر بر كف دست گذاشته است ، يك چنين مجاهدى را امام دعا مى كند كه : خدا تو را از نمازگزاران قرار بدهد.
ببينيد نمازگزار واقعى چه مقامى دارد!
فرمود: بله نماز مى خوانيم .
همانجا در ميدان جنگ نماز خواندند، نمازى كه در اصطلاح فقه اسلامى نماز خوف ناميده مى شود. نماز خوف مثل نماز مسافر دو ركعت است نه چهار ركعت ، يعنى انسان اگر در وطن هم باشد باز بايد دو ركعت بخواند، براى اينكه مجال نيست ، در آنجا بايد مخوف خواند.
چون اگر همه به نماز بايستند وضع دفاعيشان به هم مى خورد، سربازان موظف هستند در حال نماز نيمى در مقابل دشمن بايستند و نيمى به امام جماعت اقتدا كنند. امام جماعت يك ركعت را كه خواند صبر مى كند تا آنها ركعت ديگرشان را بخوانند. بعد آنها مى روند پست را از رفقاى خودشان مى گيرند در حالى كه امام همين طور منتظر نشسته يا ايستاده است .
سربازان ديگر مى آيند و نماز خودشان را به ركعت دوم امام مى خوانند.
نظرات شما عزیزان:
:: موضوعات مرتبط:
زمزمی از نور،
اهمیت نماز،
،