دارد چه بلایی سرمان می آید

              کی قسمت خوب داستان می آید؟

قرآن خدا سوخته اما دارد

             دود از دل صاحب الزمان می آید

کاش از ما نپرسند!

ای کاش از ما نپرسند که بعد از شهدا چه کرده ایم؟!

از این سوال سخت شرم دارم. از اینکه اینقدر رفاه زده ام.

از صدای خواب آلوده ام شرم دارم.

اصلاْ مگر صدای خواب آلود من به گوش کسی خواهد رسید.

و می دانم که اگر امروز با جماعت شهدا مواجه شوم همان کلام نورانی امیرالمومنین علیه السلام را خواهم شنید؛ آنجا که به مردم دنیا طلب کوفه فرمودند:

سوگند! اگر ما هم مثل شما (راحت طلب) بودیم،عمود دین برپا نمی شد.درخت اسلام خوش شاخ و برگ و خوش قد و قامت نمی شد. به خدا قسم از این به بعد خون خواهید خورد و... ( نهج البلاغه / خطبه ۵۶)

می دانم که اگر با شهدا مواجه شویم آنان خواهند گفت:

اگر ما هم مثل شما پای ارزش های انقلاب کوتاه می آمدیم،امروز نهال انقلاب به این شجره طیبه ، تبدیل نمی شد. شجره ی زیبایی که اصل آن ثابت و شاخ و برگ آن در آسمان هاست.

اما احساس می کنم باید باز خوانی دوباره ای از فرهنگ جهاد و شهادت داشته باشیم تا خود را به راه و رسم مسافران ملکوت نزدیکتر نماییم.

دیروز پشت خاکریز بودیم و امروز در پناه میز!

دیروز دنبال گمنامی بودیم و امروز مواظبیم ناممان گم نشود.

جبهه بوی ایمان می داد و اینجا ایمانمان بو می دهد...

باز دل تنگم هوای صحبت با تو دارد

با تو که راه حق را پیمودی و از ما خاکیان جدا و به افلاکیان پیوستی

ای شهید گمنام!

من و تو در گمنامی با هم شریکیم

تو پلاکت را گم کردی و من هویتم را

تو پلاکت را گم کردی و من همه چیزم را

تو پلاکت را گم کردی و من خدا را

به راستی چقدر زیبا مادرت زهرای اطهر سلام الله علیها را درک کردی که از خدا خواستی گمنام بمانی ، تا ایشان به جای مادرت عصرهای پنج شنبه بر مزارت پای گذارد

چه سعادتی نصیبت شد.

کاش بودی...

نه! همان بهتر که نیستی

همان بهتر که نیستی و این همه فساد را به نظاره نمی نشینی

دوست شهید من!

اینجا حجاب معنا ندارد

خیلی از دختران زمینی در ظاهر از زهرای مرضیه سلام الله عليها می گوییند اما در عمل...

خیلی از مردان ما از غیرت عباس علیه السلام می گویند ولی چیزی از غیرت نمی دانند...

آری!

ما هویتمان را گم کرده ایم

ما گمنام ترین گمنامان عالم امکانیم

پس ای شهید!

برایمان حمدی بخوان که تو زنده ای و ما مُرده 

روزگاری جنگی در گرفت

نمی دانم تو آن روز کجا بودی؟

سر کلاس؟

سر کار؟

سر زمین کشاورزی؟

جبهه؟

یه ویلای امن دور از شهر؟

نمی دانم

اما می دانم خودم کجا بودم ، در گهواره!

روزگاری جنگی در گرفت .

من و تو شاید آن روز به قدری کوچک بودیم که حتی نمی دانستیم جنگ یعنی چه!

و اگر هم کشته می شدیم حتی نمی دانستیم به چه جرمی!

روزگاری جنگی در گرفت و عده ای بهای آزادی من و تو را پرداختند

و امروز تو ای دوست من:

مواظب قدمهایت باش!

پا گذاشتن روی این خون ها آسان نیست.

خداوندا!

گفتم: خسته ام!

گفتی : لا تقنطوا من رحمه الله

گفتم: کسی را ندارم!

گفتی: نحن اقرب الیه من حبل الورید

گفتم: فراموشم نکن!

گفتی: فاذکرونی اذکرکم

گفتم: راه زندگی را نشانم بده

گفتی: انا هدیناه السبیل اما شکرا و اما کفورا

گفتم: نجاتم بده

گفتی: رمضان را دریاب

مثنوى مردان جنگ

به نام خداوند مردان جنگ‏

که کردند بر دشمنان عرصه تنگ‏

به نام خداوند یاران دین‏

زشک رسته مردان اهل یقین‏

به نام یلان محمد (ص) نژاد

که شد شورشان غبطه‏ى گردباد

على صولتانى که در خون شدند

به یک نعره از خویش بیرون شدند

به نام غیوران زهرا (س) نسب‏

زخود رستگان به حق منتسب‏

حسن (ع) مذهبان صبور آمده‏

مى زهر نوشان آن میکده‏

خراباتیان حسین (ع) آشنا

گرفته به کف رایت کربلا

اگر دم فرو بندم از ذکرشان‏

رها نیستم یکدم از فکرشان‏

من و یاد یاران که سر باختند

ولى بر ستم گردن افراختند

سحرگاه اعزام یادش بخیر

و «گردان» گمنام یادش بخیر

لباسى که خاکى‏تر از خاک بود

ولى چون دل عاشقان پاک بود

الهى به مستان بربط شکن‏

به مردان طوفانى خط شکن‏

الهى به «گردان زید و کمیل»

دلیران چون رعد و طوفان و سیل‏

به آنان که بى‏پا و سر آمدند

شهید از دیار خطر آمدند

به مفقود و جانباز و ایثارگر

که شد تیغشان بر عدو کارگر

به مردان در کنج محبس قسم‏

به «والفجر و بیت‏المقدس» قسم‏

به دلتنگى «کربلاى چهار»

به یاران گمگشته و بى‏مزار

به «فتح‏المبین» و به «فتح‏الفتوح»

به طوفان، به کشتى، به دریا، به نوح‏

به «مرصاد» و مردان مرگ آفرین‏

منافق ستیزان تیغ آتشین‏

به آنان که پروازشان تا خداست‏

مرا بر خدا و ولى التجاست‏

هلا تا نپرسى ز سربازى‏ام‏

که من کشته‏ى عشق «خرازى»ام‏

خوشا «باکرى» با دل عاشقش‏

که رگبار بستند بر قایقش‏

خوشا همت «حاج همت» خوشا

خوشا شور و شوق شهادت، خوشا

خوشا فهم «فهمیده‏ى» نوجوان‏

که بى‏قدر بودش تمام جهان‏

خوشا شور «قربانعلى عرب»

گه رقص مرگ و جنون و طرب‏

که «فهمیده» را دید در قتلگاه‏

ز نارنجک آن دم که ضامن کشید

به زیر زره‏پوش خود را فکند

گوارایى شهد خون را چشید

و «خرازى» انگار عباس بود

که شد قطع دستش به میدان رزم‏

شبى نیز سوى خدا پر کشید

شد این گونه جاوید آن کوه عزم‏

به کارون و اروند تا پل زدیم‏

گذشتیم از خویش تا رزمگاه‏

در آن سوى، دشمن کمین کرده بود

پراکنده چون ابرهاى سیاه‏

چو طوفان وزیدیم و بر هم زدیم‏

ز خار و خسان خواب و آرام را

خلیج از تب و تاب ما موج زد

نوشتیم با خون سرانجام را

خطر بود و شط بود و غواص‏ها

سلاحى به جز عشق و ایمان نبود

ز نیزارها بى‏صدا رد شدیم‏

صدایى به جز صوت قرآن نبود

خدا یار مردان درد آشناست‏

که جان‏هایشان با نبرد آشناست‏

گذشتند از هشت خان بلا

شد از خونشان دشت‏ها کربلا

پس از جنگ ما باز استاده‏ایم‏

که کوهیم و آتشفشان زاده‏ایم‏

اگر پا و گر سر زکف داده‏ایم‏

چو لب واکند حیدر، آماده‏ایم‏

که گیریم جان بداندیش را

بسوزیم ملک ستم کیش را

بخوان تیغ عریان هماورد را

که گردن زنم خیل بى‏درد را

برافشانى از خویش اگر گرد را

به دوزخ فرستیم نامرد را

که رسم جوانمردى احیا شود

قلندر وشى پیشه‏ى ما شود

غریبانه مردم تفنگم کجاست؟

خشابم، قطار فشنگم کجاست؟

دلم، سنگرم، خاکریزم چه شد؟

بگویید نعش عزیزم چه شد؟

به هر ناکجا چو تجسس کنم؟

چقدر این زمین را تفحص کنم؟

برادر بگو لشکر «نصر» کو؟

شهیدان تیپ «ولیعصر» کو؟

که افکند در کار مردن گره؟

که گم گشت «گردان ضد زره؟»

پس از جنگ صبر از خدا خواستم‏

زمین خوردم اما به پا خاستم‏

بیا یک تپش غوطه در خون بزن‏

قدم بر سر هفت گردون بزن‏

جنون کن که از این همه احتیاط

بلرزد قدم‏هایمان در صراط

و ایمان بیاور به خون و جنون‏

که این است «قد افلح المؤمنون»

برادر بمان در پناه خدا

نقش خون طرح گل بود بر سنگ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

با تبار گل لاله هم رنگ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

روزگارى علم دوشمان بود ، روز و شب‏ها قلم دوشمان بود

یادمان بود فرسنگ فرسنگ ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

آن طرف جبهه بود و شط خون، بوى باروت و دود و شط خون

این طرف مادران با دلى تنگ بچه‏ها یادتان مانده یا نه

آن طرف گرد نادیده‏اى بود، سیزده ساله «فهمیده‏اى» بود

یار پیران صورت پرآژنگ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

مردهاى کفن‏پوش زخمى ، نوجوانان خودجوش زخمى

یاس و داس و شب تار و نیرنگ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

صوت تکبیر بود و شب رزم ، غرش تیر بود و شب رزم

کاروان در مسیر شباهنگ ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

نغمه‏اش نام زهرا (س) در آن بود ، رمز «انا فتحنا» در آن بود

شروه مى‏خواند مردى خوش آهنگ ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

شهرزاد شما آنچه گفته است ، نیست افسانه حرفش درست است

آنچه امشب شنیدید از جنگ، بچه‏ها یادتان مانده یا نه

^{امروز برای شهدا وقت نداریم}

^{ای داغ دل لاله تو را وقت نداریم}

^{با حضرت شیطان سرمان گرم گناه است}

^{ما بهر ملا قات خدا وقت نداریم}

^{چون فرد مهمی شده نفس دغل ما}

^{اندازه یک قبله دعا ، وقت نداریم}

^{در کوفه تن ،غیرت ما خانه نشین است}

^{بهر سفر کرب و بلا ، وقت نداریم}

^{تقویم گرفتاری ما پر شد ه از زرد}

^{ای سرخ ، گل لاله ، تو را وقت نداریم}

^{هر چند که خوب است شهیدانه بمیریم}

^{خوب است ، ولی حیف که ما وقت نداریم}

(تقدیم به سید اهل قلم آوینی)

به سوی جبهه می رفت ونگاهش سوی مادربود/
وداعی کرد طولانی که گویی بار آخر بود

و او می رفت آهسته به سوی خاکریز عشق/
وجبهه از حضور او پر از احساس باور بود

دو چشمش خیس از اشک و دلش لبریز از احساس/
میان جمع بود اما دل او جای دیگر بود

عجب حال عجیبی داشت آن شب در دل سنگر
و او آماده پرواز مثل یک کبوتر بود

زمان حمله نزدیک و همه آماده رفتن/
نوای کاروان آن شب پر از الله اکبر بود

چپیه روی دوش او به سر سربند یا حیدر/
و او در کارزار جنگ چو سربازی دلاور بود

زمین دریایی از خون شد،زمرگ لاله های سرخ/
و او مانند یک ماهی به شط خون شناور بود

که ناگه ترکشی خورد و تبسم کرد و پرپر شد/
از او در ذهن من باقی، همان لبخند آخر بود

مست و مدهوش شش گوشم

گوشه ای غرق چاووشم

حرمت این قدر زیباست

که بهشت شد فراموشم

دوست دارم سینه شیدا شه

برای قلب من  وا شه

دوست  دارم کفن قبرم

یه تیکه بوریا باشه

تربت خوردم

مست مست مستم من

مست مست مست تو

سالار زینب سالار زینب

منو از اصل واز ریشه

میشناسن با تو همیشه

منو ردم نکن ارباب

آخه واسه تو بد میشه

تویی ما فوق جبرائیل

به فدای تو اسماعیل

به خدا پای عباست

جونشو میده عزرائیل

تربت خوردم

مست مست مستم من

مست مست مست تو

سالار زینب سالار زینب

ملائک از فراسوها

محرم با هیاهوها

سمت صحن تو می جوشم

همچو کوچ پرستوها

مسیح خونه زهرا

حیدر و حمزه و سقا

تا که عکست تو آب افتاد

جزر و مد کردی در دریا

آی مردم ! آی مردم! علی از دنیاتون سیره 

آی مردم ! آی مردم! علی بی زهرا میمیره 

آی مردم ! آی مردم! آخر کارم رسیده                                             

آی مردم ! آی مردم! مرگ دلدارم رسیده 

آی مردم ! آی مردم! اجر پیغمبر ادا شد

آی مردم ! آی مردم! همه ی هستیم فدا شد 

آی مردم ! آی مردم! غم و دردم بی شمارست 

بعد از! این بعد ! از این آسمونم بی ستارست

آی مردم ! آی مردم! علی از دنیاتون سیره 

آی مردم ! آی مردم! علی بی زهرا میمیره 

آی مردم ! آی مردم! آخر کارم رسیده 

آی مردم ! آی مردم! مرگ دلدارم رسیده 

آی مردم ! آی مردم! اجر پیغمبر ادا شد

آی مردم ! آی مردم! همه ی هستیم فدا شد 

آی مردم ! آی مردم! غم و دردم بی شمارست 

بعد از! این بعد ! از این آسمونم بی ستارست