پل‌های آسمان به زمین، یادشان بخیر

با خون نوشته‌های «به مجنون خوش آمدید» 

بعد از تقاطع دل و ایمان، یادشان بخیر 

آن روزهای روشن و آیینه‌های صاف 

شب‌های شور و رزم و کمین، یادشان بخیر 

آن دسته دسته شاپرکانی که پر زدند 

تا لمس شعله‌های یقین، یادشان بخیر 

دستان رو به علقمه‌ی مانده روی خاک

پاهای بوسه داده به مین، یادشان بخیر

چندین هزار یوسف از اینجا گذشته‌اند

ما مانده‌ایم و آه و همین «یادشان بخیر»

حتی هنوز روشن و جاریست ردشان

این گوشه، پای نهر... ببین! یادشان بخیر.

چند نفر داوطلب شدن و رفتن که معبر رو باز کنن، ۱۵ ساله بود.

چند قدم که رفت ، دیدن که برگشت، گفتند ترسیده!

پوتین هاشو داد به یکی از بچه ها و گفت:

تازه از گردان گرفتم، حیفه! بیت الماله!

و پا برهنه رفت…

پیشونی بندها رو با وسواس زیر و رو می کرد...
پرسیدم : دنبال چی می گردی ؟
گفت : سربند یا زهرا
گفتم : یکیش رو بردار ببند دیگه ، چه فرقی داره ؟
گفت : نه ! آخه من مادر ندارم...

مرگ تدريجي است اين دردي كه داري ميكشي

منتهي با قرصهاي خواب،خوابت كرده اند

خواب مي بيني كه در سردشتي و گيلان غربش

خواب ميبيني كه بر آتش،كبابت كرده اند

خواب ميبيني مي آيد بوي ترش سيب كال

پس براي آزمايش،انتخابت كرده اند

از شلمچه تا حلبچه،وسعت كابوس توست

خواب ميبيني مورخ ها كتابت كرده اند

خواب ميبيني كه مسوولان بنياد شهيد

بر در دروازه هاي شهر،قابت كرده اند

ازخدا ميخواستي محشورباشي باحسين

خواب ميبيني دعايت را اجابت كرده اند

خواب مي بيني كنارصحن بابايادگار

بمبها بر قريه زرده،اصابت كرده اند

قصر شيريني كه از شيرينيت چيزي نماند

يا پلي هستي كه چوشن سرپل،خرابت كرده اند

خوشه خوشه بمبهاي خوشه اي را چيده اي

باد خاكي!با كدامين آتش،آبت كرده اند

باكدامين آتش شمعي كه در خود سوختي

قطره قطره در وجود خود مذابت كرده اند

ميپري از خواب و ميبيني شهيد زنده اي

باچه معياري،نميدانم!حسابت كرده اند!

از تو می گفتند یارانت؛چنین افتاده است!...

مثل یک انگشتری را که نگین افتاده است!

آه؛ خوشحالم که دستم بین دستان تو بود

دست هایی را که بعداً روی مین افتاده است

با تنت، خمپاره و راکت چه ها کرده است که

هم لباست سوخته، هم آستین افتاده است؟!

مطمئنم باز در هنگامه ی جان دادنت

بر لب پروردگارت"آفرین!" افتاده است

سال ها رفته است؛عکس تو جوان مانده است و من

آه؛ از پیشانی ام تا چانه چین افتاده است

این وصیت نامه از دلتنگی ام کم می کند

حرف هایی را که عمری بر زمین افتاده است

مثل حُر در لحظه های واپسین برگشته ام

در دل کافر به یک اعجاز دین افتاده است

من تو را از دست دادم؟!...نه!به دست آورده ام!

 از تو در دامان "ایمانم"،" یقین" افتاده است!

***

***

کم حرف می زد. سه تا پسرش شهید شده بودند. ازش پرسیدم «چند سالته ،مادر جان؟» گفت :«هزار سال.» خندیدم . صداش میلرزید، گفت «شوخی نمی کنم. اندازه هزار سال به من سخت گذشته .»

***

***

چشم پاک دختری از جمله‌ای تر مانده است

چشم‌های پاکش اما خیره بر در مانده است

روی دیوار اتاق کوچک تنهایی‌اش

عکس بابایش کنار شعر مادر مانده است . . .

برای شادی روح تمام شهدا صلوات........

***

کوچه هایمان را به نامشان کردیم

که هرگاه آدرس منزلمان را می دهیم

بدانیم از گذرگاه خون کدام شهید است که با آرامش به خانه می رسیم

***

آرزو دارم یکبار چنین خنده شهدایی رو تجربه کنم !!!!!

در باغ شهادت را نبندید / به ما بیچارگان زان سو نخندید ..

حرفی نمیزنی چرا «بابای جعبه ای»؟ 
  خسته شدم بیرون بیا «بابای جعبه ای»
لطفا بلندتر کمی فریاد هم بزن 
این جا نمی رسد صدا «بابای جعبه ای»
با ان قَدَت تو جا شدی آنجا ببین مرا 
جا میشوم ببر مرا «بابای جعبه ای»
قد عروسکم شده ای باور کن ای عزیز  
من‌‌ مادرت قبول؟ ها؟ «بابای جعبه ای»
بابا عروسکی چرا لالا نمی کنی؟  
شب شد لالا لالا «بابای جعبه ای»

مهمان ضیافت خطر، هیچ نداشت
هنگام که می رفت سفر، هیچ نداشت
گمنام ترین شهید را آوردند
جز پاره ای از عشق، دگر هیچ نداشت

پست ثابت

گمنامی راز عجیبی است ...

گمنامی یعنی مثل حاج احمد متوسلیان سی و دو سال نا معلوم باشی...

گمنامی یعنی مثل جوان19ساله ای به نام خلیل رمضان نیا که27ساله پدرو مادرش چشم براهشن...

گمنامی یعنی 3تا داداش مثل باکری ها که هیچ کدون جنازه شون برنگشت ...

گمنامی یعنی روزنامه نویسی به شهدای مظلوم ما بگوید :«یاران دیکتاتور!!!»

گمنامی یعنی بدن نیمه جان بچه های هویزه که زیر شن تانکها له شوند و آخشان هم ضبط نشود ...

گمنامی یعنی بدن های نازنینی که درکوه های کردستان منجمد شدند ...

گمنامی یعنی شبانه به فقرا نان و خرما بدهی و نفرین و ناسزا تحویلت دهند ...

گمانمی یعنی"به فرزند جانباز 70درصد بگن با سهمیه رفت دانشگاه ...

و خلاصه گمنامی یعنی گمنامی...

باهم بخوانیم